Zahvaljujući epskoj narodnoj pesmi nema građanina Srbije koji makar jednom nije izgovorio da je nešto građeno „kao Skadar na Bojani“. O tome čiji je to grad se često diskutuje i polemiše, a jedan detalj iz njegove istorije je i da je manje od mesec dana bio u sastavu Crne Gore.

„Grad gradili Skadar na Bojani, Grad gradili tri godine dana, Tri godine sa trista majstora; Ne mogaše temelj podignuti, A kamoli sagraditi grada“, stihovi su epske pesme „Zidanje Skadra na Bojani“, koje je čuo svako ko je prošao kroz osnovnu školu u Srbiji.

Na časovima istorije učili smo o Skadru kao prestonici Duklje za vreme kneza svetog Jovana Vladimira, a zatim kao o gradu koji zajedno sa Zetom pao pod vlast velikog župana Stefana Nemanje.

O kasnijoj istorij Skadra malo su učilo, možda i zbog toga što je i buduće vekove njegove istorije obeležila turska vladavina.

Srbi su se zadržali u Skadru i u tom periodu, a početkom 20. veka srpska crkvena opština je imala 120 pravoslavnih porodica.

Balkanski ratovi bili su pokušaj da se od oslabljenog Turskog carstva povrate okupirane teritorije, pa su tako u Prvom balkanskom ratu Srbija i Crna Gora pokušale da grad priključe svojim državama.

Turci su bili poraženi, a 23. aprila predali su grad Crnoj Gori. Međutim, odlukom velikih sila, Crnogorci su 14. maja morali da se povuku a Skadar je pripao Albaniji.

Londonskim mirovnim ugovorom 30. maja 1913. godine, uz posredstvo Velikih sila, uspostavljen je mir po kojem je Turska balkanskim zemljama predala neke svoje teritorije, a Albanija je bila podeljena između Srbije, Grčke i Crne Gore. Međutim, do kraja avgusta Velike sile su se predomislile i Albanija je priznata kao nezavisna ustavna monarhija.